Para sakin kulang lang ang manghingi ng tawad sa lahat ng pagkukulang, kasalanan at pagpapabaya sa mga taong minamahal mo o sa mga kaibigan mo. Mahirap din mangako sapagkat sabi nila, lahat ng pangako napapako. Walang kasiguraduhan kung matutupad o hindi.

Ang hirap talaga kapag hindi mo na nakakasama mga kaibigan mo lalo na ngayon at summer time. Dapat nga diba magpapakasaya tayo kasama sila kasi kapag oras na ng pasukan, bihira na lang din maghahang-out. Sana ganyan yong mga ginawa ko nitong mga nakaraang linggo. Pero hindi eh, kabaliktaran ang nangyari sakin. Mabibilang lang siguro ang mga araw na lumabas ako kasama mga kaibigan ko. Simula nung nag-graduate ako ng hayskul, akala ko pwede ko ng gawin lahat ng pwedeng gawin ko. Pero lahat ng yun puro akala lang pala. Walang nangyari sakin kundi magtambay at kumain sa bahay. Kaya nga bansag ko sa sarili ko eh “Tambay Gurl”. Nakakapagod na tong mga ginagawa ko. Pero kailangan eh kasi gusto nila(mga magulang ko). Oo, sinasabi nila para sa ikabubuti ko ‘to dahil gusto nila na healthy ako kapag dumating na yong araw ng operasyon ko. Oo, yun yung moment na sinasabi ko. Magkakaroon ako ng isang major surgery sa Agosto 28. At 4 na araw na lang ang natitira bago mangyari yun.

Puspusan akong naghahanda sa operasyon na ito dahil eto ang magbabago sa takbo ng buhay ko. Hindi na ako makapaghintay na matapos to at makapagrecover ng maayos. Kaya ngayon, humihingi ako ng maraming maraming sorry sa mga kaibigan ko dahil hindi na ako nakakasama sa mga imbitasyon ninyo sa akin. Sinubukan ko talagang magpaalam sakanila pero sila ang matigas at wala na akong magagawa pa dun. Sana maintindihan niyo ako kung hindi ako sumasama sa inyo. Baka kasi akala niyo hindi ko na kayo gusto makasama eh. Sana intindihin niyo na lang kahit “unfair” minsan sa side niyo. Pero kahit kailan hindi ko kayo nawala sa isip at puso ko (naks!). Nangangati nga mga paa ko sa tuwing nalalaman kong may mga lakad kayo sa Downtown o CGP. Gustong gusto kong sumama, gustong gusto kong gawin ang mga ginagawa niyo. Hindi naman sa pinagbabawalan na akong lumabas habang buhay, hindi lang talaga pwede sa ngayon. Kaya uulitin ko, SORRY ng marami sa lahat. Mabilis lang ang isang taon, sa isang iglap maka-recover na ako at makakahang-out na rin ako sa inyo sa wakas. Hayaan niyo di ko puputulin ang komunikasyon ko sa inyo. May Plurk, Friendster, Facebook at YM pa naman diba?

Kung may problema kayo pwede niyong ibahagi sa akin kung gusto niyo lalo na’t pasukan na at I’m sure dadami at lalaki pa ang grupo natin. Ipakilala niyo ako sa mga bago niyong kaibigan sa skwela ha. Lahat ng ito, posibleng gawin at ikatutuwa ko pa. Sa mga mag-aaral pa sa N-DUB, sulitin niyo na baka mamiss niyo pag nawala na kayo sa skul na yan (nakakamiss din pala ang mga hallways at guro sa skwelahan na yan, nakakamiss na rin mag-aral). Goodluck din sa mga gagraduate sa 2010, galingan niyo at wag kayong mag-alala dadalo ako sa graduation niyo, sa mga oras na yon eh magaling na ako. Pramis yan! Sa mga kabatch ko, galingan natin sa kolehiyo ha, make our parents proud at sa wakas may “COLLEGE LIFE” album na tayong ipopost sa Friendster account natin. LOL.

Sa lahat ng mga kaibigan at barkada ko, walang iwanan mga brad at sis. Tuloy-tuloy lang ang samahan. Salamat sa lahat-lahat. Mahal na mahal ko kayo. Bisitahin nyo ko ha and I will be very honoured to open the door for you kahit naka-crotches pa ako. LOOL. para sa inyo…

O cge na, grabeng emote na to, bongga na masyado! HOPE YOU HAD A GREAT SUMMER GUYS!

PAGPALAIN KAYO!

LOVE,

JOYST

Parang sumasabog na dibdib… kinakabahan.. excited.. masaya.. di mapakali.. di nakakatulog ng maayos.. maraming sumasagi sa utak atbp.. yan ang mga nangyayari sakin ngayon. Alam niyo kung bakit? Kasi malapit na yung moment ko. Moment? YES! moment na magbabago sa buhay ko forever. I can’t wait!

Pag nangyari na yung bonggang bonggang moment ko na yun, marami ng mangyayari sa buhay ko. Hindi ko alam kung ano pero haharapin ko ng buong tapang at may paninindigan. Kagabi nga ang dami kong pinaplano na mga bagay bagay pag nangyari na yung moment na yun. Hindi talaga ako mapakali sa tuwa, sa kaba. Siguro lahat na ng emosyon na pwede kong madama sa mga oras na to eh nadama ko na dahil sa moment na to. Pag naging successful ang moment na to hinding hindi ako magsisisi na muli ko na namang ginawa to.

Siguro nga masasabi kong nabigo ako ng dalawang beses. Masasabi ko rin na wala pa akong masyadong pake sa mga nangyaring moment ko na sana dati pa dahil bata pa ang pag-iisip ko at masyadong maselan para sakin ang pag-usapan ang mga bagay na yon. Pero aware ako sa mga ginagawang “examination” sakin. Nagpapasalamat ako sa Panginoon dahil natiis ko ang sakit na naranasan ko noong mga taona yon at nalampasan ko rin ang malaking kaganapan sa buhay ko; yun ay ang life & death situation.

Ngayong Aug. 28th 2009, tatahak na naman ako sa malaking moment ng buhay ko. At sana eto na ang huling tatahakin ng buhay ko na magiging isang malaking pagsubok para sakin. Pero may malaki akong tiwala sa Panginoong Diyos, alam kong hindi niya ako pababayaan sa araw na yon.

Dito na lang muna. May mahaba pa akong ipopost eh. Ingat.

Pagpalain kayo!

Joyst

9AM na! Gising na ako sa mga oras na yan. Maaga pa yan para sa mga tao dito sa Canada, para silang hindi tao eh noh? Basta! Inayos ko ang kama ko, lumabas ako sa kwarto ko. Pumunta ako sa sala para i-check kung nag-iwan ba sila ng pera para sa pamasahe ko. Ang pfuckenings naman oh! Wala! Wala akong nakitang pera sa mesa. Edi nainis ako! Ano pa bang ibang mararamdaman ko sa mga oras na yon? Iniisip ko, kung hindi ako makakalabas ng bahay ngayon, ganun na naman ang buhay ko dito sa loob ng bahay, puro internet at kompyuter na lang. Siguro iniisip nio : “Diba gusto mo naman ganyan araw-araw?” Oo, tama kayo, pero masakit na likod at pwet ko. Kayo kaya umupo ng mahigit walong oras sa upuan at walang ibang ginawa kundi mag komputer? Ouch diba? Kaya eto ako ngayon, nagbablog. Binubuhos ko lahat ng nararamdaman ko ngayon dahil sa hindi ako pinayagang lumabas. Nagrerebelde? Oo, sa loob ko lang. Hindi ko rin kasi kayang mainis sa harap nila eh kasi talo naman ako. MAKAPANGYARIHAN kaya sila!

Eto pa, sinasabi ng kapatid ko na buksan ko daw yung blinds sa sala kasi mainit at madilim sa loob. Sabi ko naman, ayokong buksan kasi malungkot ako ngayon, ayokong makita ang sikat ng araw sa araw na ‘to. Nakakadepress. Shett. Kaya nagdesisyon ako na hindi ko bubuksan ang blinds ng bintana namin sa sala hanggang wala pa ako sa mood. Magkokomputer na naman ako hanggang mamayang hapon. Pero ok na rin, mas marami akong gagawin ngayon, may bumabaga kasi sakin ngayon. Ano yon? Maya ko na i-chorba sa inyo. Sayanga hindi ako nakasama sa mga kaibigan ko ngayon. Ang saya pa naman ng ginagawa nila ngayon, halos lahat sila nandun. Nagpapakasaya at lumalangoy sa tubig ng swimming pool. Ang saya diba? Samantalang ako, andito sa bahay nagmumukmok sa kompyuter! Shett talaga! Ang boring! Pero di bale mga friendsters ko, babawi ako sa inyo sa linggo. Diba bertday ni kulots, kaya pupunta ako. Don’t you worry! Yan na lang ang huling araw na makakasama ko kayo bago kayo pumasok sa Setyembre. Nakakainggit kayo, gusto ko na din tuloy mag-aral.
Basta, babawi na lang ako sa inyo. Babalik na lang ulit ako dito sa mundo ng blog sa cyberspace pag may naisip na ulit ako. Jan ka na! Che! Joke joke joke! Ingat kayo!

Simula nung nag graduate ako ng hayskul, nagsisimula akong magkomputer pagkagising na pagkagising ko sa umaga. Imagine, wala pang hilamos yan, di pa kumakain ng agahan, wala talaga! Para ngang may routine na ako sa buhay ko simula nung nag graduate ako ng hayskul. Sa tingin ko nga tatlo hanggang apat lang ang ginagawa ko araw araw sa buhay ko. Una, mag-internet, pangalawa, kumain, pangatlo, matulog, pang-apat, mag-internet. Teka, parang nabanggit ko na yun ah?! Nabanggit ko na talaga yon, kasi ADIK ako sa internet!

Kapag nagsisimula na akong magbukas ng kompyuter ko hindi na ako mapipigilan pa. May breyk time din naman ako kapag kumakain ako o di kaya nauuhaw. Aaminin ko wala talaga akong ginawa buong summer ko kundi mag internet ng mag internet. Ano ba kasi talaga ang meron sa internet at naaadik ang mga tao? Ewan ko, basta ako nag-eenjoy ako sa ginagawa ko.

Ang sarap kasi mag-internet eh. Lahat ng impormasyon na kailangan mong malaman, nasa internet na. Kaya naman kung ano-ano na ang mga lumalabas sa tv o pahayagan tungkol sa mga nangyayari sa internet. Delekado,oo, kung ikaw mismo walang kontrol sa sarili mo. Sa ngayon, hindi pa naman ako nabibiktima ng pag-gamit ko sa internet pero kelan man hindi ko hahayaan na mabiktima ako ng kahit ano o sino man sa internet.

Gumagamit ako ng internet kasi bored ako. Wala kasing ibang magawa sa bahay eh. Ayoko rin manuod ng tv sa umaga, ewan ko ba kung bakit. Ginagamit ko rin ang internet sa kadahilanang ito ang paraan para may komunikasyon kayo sa mga minamahal niyo sa buhay. Tulad ko na malayo sa pamilya ko, ginagamit ko ang internet para makausap sila kahit sa ganitong paraan lang. Uber use na kasi yung snail mail eh. Ang bagal pa! May Yahoo Mail na hello??

Kaya laking pasalamat ko sa nag-imbento ng internet. Laking tulong kayo sa mga taong kagaya ko na walang ibang magawa sa buhay kundi maadik sa maliit na skrin sa komputer na tinatawag nilang WINDOW! Sabi nga nila, “I just can’t get enough!”